Pedagogizacja Rodziców – Przedszkole Samorządowe w Medyce

ADAPTACJA DZIECKA W PRZEDSZKOLU

Moment przekroczenia przez dziecko progu przedszkola jest niewątpliwie ważnym wydarzeniem w życiu całej rodziny, dlatego warto się do tego odpowiednio przygotować.

Większość psychologów jest zdania, że trzylatek nie jest jeszcze w stanie samodzielnie przekroczyć progu instytucji zbiorowego wychowania, jaką jest przedszkole. Wymaga ono wparcia rodziny i nauczycieli. Tymczasem, wyniki badań psychologicznych i pedagogicznych wskazują na to, iż jedną z przyczyn problemów adaptacyjnych dzieci jest brak współpracy między rodziną a przedszkolem. Obserwuje się, iż rodzice oddający swoje trzyletnie dziecko do przedszkola przeżywają pewne obawy oraz są zaskoczeni wymaganiami wobec przyszłych przedszkolaków. Szczególnie trudne momenty przeżywają rodzice, gdy pojawią się pierwsze problemy z przystosowaniem dziecka do warunków i wymagań przedszkola. Często po prostu nie potrafią tych problemów rozwiązać i pomóc dziecku, a uwagi nauczycielek przyjmują jak swoisty atak, a nie przejaw troski o ich dziecko. Powszechnie wiadomo, że przedszkole może zapewnić prawidłowy rozwój dziecka oraz zaspokoić jego najważniejsze potrzeby tylko przy dobrej współpracy z jego rodziną.

Rodzice są dla dziecka najważniejszymi osobami i to oni pierwsi będą objaśniać mu wszystko, co jest dla niego trudne i niejasne w nowym środowisku. To oni też będą w największym stopniu kształtować stosunek emocjonalny dziecka do przedszkola.

Dla wielu dzieci pierwsze kontakty z przedszkolem są źródłem przykrych napięć i strachu przed nowym, nieznanym otoczeniem. Małe dziecko może rozwijać swoje indywidualne możliwości oraz nawiązywać kontakty społeczne tylko wtedy, gdy ma zapewnione poczucie bezpieczeństwa. Owo poczucie bezpieczeństwa można kształtować poprzez stopniowe oswajanie i poznawanie nowego otoczenia. Połowa sukcesu w adaptacji malucha do przedszkola to przekonanie rodziców, że przedszkole jest najlepszym środowiskiem stymulującym jego rozwój. Jeśli rodzice są o tym przekonani to potrafią spowodować, że maluch zapragnie bawić się z dziećmi w przytulnym i kolorowym przedszkolu. Warto wcześniej obejrzeć przedszkole i poznać panią nauczycielkę.

Przebieg procesu adaptacji zależy od ogólnego poziomu rozwoju psychoruchowego dziecka i ma charakter indywidualny. Łagodny start w środowisko przedszkolne może m.in. zapewnić opanowanie umiejętności samoobsługowych. Poziom opanowania tych umiejętności ma bowiem wpływ na poczucia bezpieczeństwa i niezależności dziecka.

Przedszkole oczekuje, iż dziecko 3-letnie powinno mieć opanowane następujące czynności samoobsługowe:

samodzielne jedzenie łyżką,
mycie rąk,
samodzielne korzystanie z toalety,
zdejmowanie i ubieranie podstawowych części garderoby,
rozpoznawanie swoich rzeczy,
czyszczenie nosa,
znajomość swojego imienia i nazwiska.

Przeciętny rozwój dziecka umożliwia w pełni opanowanie tych umiejętności. Jednak dzieci przychodzące do przedszkola często różnią się pod względem dojrzałości przedszkolnej, co wynika w dużej mierze z systemu wychowawczego w rodzinie. Dlatego też do realizacji powyższych wymagań i kształtowania umiejętności konieczna jest ścisła współpraca pomiędzy środowiskiem rodzinnym i przedszkolnym.

Pierwszy krok dziecka w samodzielność często bywa trudny. Zatem musimy zrobić wszystko aby ułatwić dziecku przedszkolny start i dobrze przygotować do czekających je zadań.

Akceptacja przez dziecko nowej rzeczywistości przedszkolnej zależy w pewnej mierze od akceptacji i pozytywnego nastawienia rodziców. Jeśli rodzice akceptują wychowawców, ich metody pracy i samo przedszkole, to zwiększa się akceptacja nowej sytuacji przez dziecko.

Adaptacja ma olbrzymie znaczenie, ponieważ jest to mechanizm, z którego korzystamy przez całe życie. Każde dziecko ma indywidualną drogę rozwojową, każde musi przejść przez okres adaptacji w nowym środowisku.

To od nas, dorosłych w dużej mierze zależy, jak długo on będzie trwał. Wszyscy chcemy, aby wychowywane przez nas dzieci były radosne i wesołe, mądre i dobre, kochane i kochające. Pragniemy, aby „wystartowały” w życie z możliwie pełnym powodzeniem, dlatego też tak bardzo ważna jest współpraca rodziców z nauczycielem w życzliwej i pełnej wzajemnego zaufania atmosferze. Mamy więc nadzieję, że z Państwa pomocą uda nam się taką atmosferę stworzyć dla dobra przyszłych przedszkolaków.

KRÓTKO O WYCHOWANIU I DYSCYPLINIE

Każdy rodzic chciałby, żeby jego dziecko zachowywało się w sposób społecznie akceptowany. Jeżeli podopieczny rozwija się prawidłowo , można zastosować w wychowaniu system nakazów
i zakazów, ale tak ,aby były one dostosowane do wieku młodego człowieka.
Dzieci funkcjonują w ten sposób , że zawsze dążą do tego , aby zadowolić swoich rodziców i zdobyć ich aprobatę. Mądry rodzic potrafi to wykorzystać
w procesie wychowania.
Zadowolenie i aprobata okazywane dziecku , gdy dobrze się zachowuje, powodują, że chce ono je powtarzać . Dezaprobata , okazywana za każdym razem , gdy dziecko zachowuje się w sposób przez nas nieakceptowany, pozwala na wyeliminowanie zachowań ryzykownych .
Korygowanie niewłaściwych zachowań musi być dla dziecka jednoznaczne , zrozumiałe i nie wywoływać poczucia krzywdy . Nie może ono ani przez chwilę wątpić w fakt, że jest kochane,
a rodzice mają dobre intencje.
Małe dziecko , które np. próbuje ciągnąć psa za ogon jest w stanie zrozumieć
i zareagować na ostro powiedziany zwrot „ Nie wolno !” tylko wtedy , gdy rodzic jest opanowany
i spokojny. Gdy krzyczy , można przypuszczać , że nie osiągnie zamierzonego celu w postaci zmiany zachowania u dziecka.
Starszemu dziecku i nastolatkowi wystarczy jasno przedstawić i sprecyzować , co mu wolno ,
a czego nie wolno , następnie zaś , tylko egzekwować przestrzeganie zasad. Warto wspomnieć,
że zasady można ustalać wspólnie
z dzieckiem , co daje mu poczucie bycia ważnym. Nie należy stosować tzw. „kazań ” , gdy dziecko zachowa się w sposób niewłaściwy , gdyż może to spowodować , że zacznie ono robić rodzicom na złość , bo będzie miało subiektywne poczucie krzywdy i braku zrozumienia przez rodziców .
W rzeczywistości jest tak , że każda rodzina ma inne wymagania względem dzieci. Jedni rodzice dają dużą dozę swobody , podczas gdy inni – ściśle kontrolują postępowanie dziecka. Jednak to rodzice odpowiadają za ustalenie zasad panujących w rodzinie .
Prawda jest taka , że łatwiej jest zapobiegać występowaniu niewłaściwych zachowań u dziecka , niż je później korygować , gdy już zaistnieją .
Formą profilaktyki zachowań ryzykownych i niewłaściwych jest uczenie dziecka od najmłodszych lat poczucia odpowiedzialności za siebie i innych oraz szacunku dla otoczenia. Prowadzi to do systematycznego budowania samokontroli , która jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania
w życiu dorosłym.
Zdolność kontrolowania własnego zachowania nie bierze się z niczego .
W procesie nabywania samokontroli dziecko wymaga wsparcia i przewodnictwa rodzicielskiego .
Umiejętność panowania nad sobą zaczyna się manifestować około szóstego roku życia . Przy czujności i aktywnej pomocy rodziców jest wzmacniana przez cały okres szkolny . Wprawdzie
w okresie dojrzewania u nastolatków pojawia się chęć do buntu oraz eksperymentowania
w zachowaniu , większość z nich przechodzi ten czas w miarę bezkonfliktowo .
W sytuacji , gdy pojawiają się kłopoty wychowawcze , wynikłe z braku przestrzegania ogólnie przyjętych norm i zasad przez młodego człowieka , warto zasięgnąć pomocy i rady specjalistów takich jak psycholog lub pedagog. Te osoby na pewno wesprą rodziców w rozumieniu sposobu rozumowania młodszego dziecka lub nastolatka. Możliwe jest także ze zasugerują wprowadzenie zmian w systemie wychowania stosowanym w rodzinie . Ważne jest , aby rodzice byli otwarci na wszelka pomoc i wykazali się cierpliwością oraz konsekwencją przy wprowadzaniu zaplanowanych zmian oraz egzekwowaniu społecznie akceptowanych zachowań .
Nie bez znaczenia jest także współpraca rodziny ze szkołą i nauczycielami
w procesie socjalizacji dziecka .Wspólny front w egzekwowaniu przestrzegania zasad przez dziecko daje znacznie zwiększa szanse na wykształtowanie
u młodego człowieka społecznie akceptowanych postaw opartych na przestrzeganiu ogólnie przyjętych zasad i norm społecznych .

WYCHOWYWAĆ TO KOCHAĆ I WYMAGAĆ!!!

Dlaczego trzeba czytać dzieciom? – pedagogizacja rodziców

W planowaniu działań edukacyjnych przedszkola wiele czasu przewiduje się na wprowadzenie dziecka w świat literatury. Kontakt z książką nie jest naturalną potrzebą dziecka, jak np. różne formy jego aktywności poznawczej, ruchowej, werbalnej czy zabawowej.

Potrzebę tę w dziecku musimy wzbudzić sami w trakcie procesu wychowawczego. Dlatego to od nas nauczycieli i rodziców zależy, czy potrafimy mimo atrakcyjności powszechnie dostępnej telewizji rozbudzić zainteresowanie książką i przygotować je do tego, by kontakt z literaturą stał się niezbędny. Musimy być świadomi, że dziecko ery elektronicznej w coraz większym stopniu żyje
i rozwija się pod wpływem wielu bodźców z otaczającej je rzeczywistości, w tym głównie mas-mediów. Nie można w tym wszystkim zapomnieć o książce. Kontakt z nią daje bowiem możliwość obcowania ze światem wartości, jakie niesie literatura. Czytanie książek pozwala na znaczenie bardziej swobodną grę wyobraźni niż kontakt z telewizją czy komputerem. Może pozytywnie wpływać na rozwój uczuć, lepsze zrozumienie innych ludzi, a zarazem tworzenie obrazu samego siebie. Postacie ulubionych bohaterów mogą dostarczać pozytywnych wzorów zachowań. Dzieci zdobywają z książek wiedzę o przedmiotach, ludziach, zwierzętach, roślinach, poznają pojęcia abstrakcyjne jak: miłość, przyjaźń czy współczucie. Czytanie stwarza więc korzystne warunki do rozwoju myślenia. Dziecko nabywa umiejętności porównywania, wnioskowania, uogólniania, posługiwania się pojęciami określanymi słowem.

Głośne czytanie spełnia ponadto ważną rolę w kształtowaniu mowy dziecka. Nie tylko wzbogaca słownik, lecz uczy prawidłowego formułowania myśli, budowy zdań, kształcone są podstawowe funkcje słuchowe, jest bardzo ważne dla rozwoju uczuciowego.

Dobór literatury zależy od wieku: trzylatki chętniej oglądają obrazki, o których się opowiada, wzbogacając ich treść na miarę własnej fantazji. Czterolatki potrafią już słuchać czytania, lecz dobrze jest gdy mają oparcie w ilustracji. Pięcio- i sześciolatki mogą słuchać dość długich opowiadań w takim stopniu interesujących aby utrzymały ich uwagę. Można dłuższe opowiadanie dzielić na odcinki czytane w kolejnych dniach.

Podkreślamy bardzo istotną wartość głośnego czytania i dlatego przedszkole realizuje ogłoszony program „Cała Polska czyta dzieciom”. Głośne czytanie jest bardzo łatwe i należy ten rytuał utrzymywać nawet wówczas, gdy dziecko samo już dobrze czyta. Dzieci, które już w wieku przedszkolnym zostaną w sposób ciekawy wprowadzone w świat książek odpowiadających dziecięcym zainteresowaniom i potrzebom, będą ich szukały później same, wbrew twierdzeniom,
że zanika kultura czytelnicza na rzecz obrazu. Nie pozbawiajmy dziecka korzyści jakie niesie głośne czytanie. Czytajmy nie tylko małym dzieciom, ale także nastolatkom. Wspólne czytanie w rodzinie pozwoli im pokonać problemy dorastania, wzmocni więzi uczuciowe z rodzicami. Należy pamiętać, że książki są pokarmem nie tylko dla intelektu, ale i dla psychiki.

WPŁYW SYSTEMATYCZNEGO GŁOŚNEGO CZYTANIA DZIECIOM NA ROZWÓJ ICH OSOBOWOŚCI
Czytanie jest kluczem do wiedzy i sprawności umysłu, rozwija język, który stanowi podstawę do myślenia, w tym także matematycznego, otwiera dostęp do skarbnicy ludzkiej myśli i wiedzy.

Tymczasem wielu ludzi, choć umie czytać – nie czyta. Dlaczego?

Ponieważ nawyk czytania i miłość do książek musi powstawać w dzieciństwie.
Uczymy dzieci czytać, ale nie dbamy o to, by lubiły czytać. Nie rozbudzamy w nich zapału do książek, nie dokładamy starań, by czytanie stało się ich ogromną przyjemnością i potrzeba!
Wielu dzieciom doświadczenia z książką kojarzą się z przymusem, przykrością i nudą. Dlatego porzucają czytanie na rzecz telewizji. Najskuteczniejszym sposobem wychowania czytelnika na całe życie jest głośne czytanie dziecku dla przyjemności, jest ono proste, bezpłatne dzieci je uwielbiają.

JAK CZYTAĆ DZIECKU:

– Czytać codziennie przez co najmniej 20 min. – czas czytania dostosować do przedziału uwagi dziecka, początkowo może być krótki, stopniowo można go wydłużać, chodzi jednak o codzienny rytuał czytania. Dobrą porą jest wieczór przed snem. Czytanie powinno się zawsze kojarzyć dziecku z radością – nigdy z przymusem, karą czy nudą.

– Wybierać wyłącznie książki ciekawe i wartościowe dla dziecka, jeśli dziecko o to prosi warto wielokrotnie czytać tę samą książkę, czy wiersz. Należy pozwalać na pytania, powrót do poprzedniej strony, rozmowy zainspirowane tekstem – ta część głośnego czytania najbardziej rozwija intelekt
i wrażliwość dziecka.
– Reklamować czytanie własnym przykładem – dzieci powinny widzieć dorosłych pogrążonych we własnych lekturach książek i czasopism.

RODZICU!!
„Bez względu na to ile masz zajęć najważniejszą rzeczą jaką możesz zrobić dla przyszłości swojego dziecka, obok okazywania mu miłości przez przytulanie, jest codzienne, głośne czytanie oraz radykalne ograniczenie telewizji”
(Jim Trelease)

Rozwojowa niepłynność mówienia

W rozwoju dziecka, w okresie kształtowania się mowy można zaobserwować pewne specyficzne trudności związane z opanowaniem przez nie systemu językowego. Jednym z takich zjawisk jest niepłynność w mówieniu, którą charakteryzuje: powtarzanie sylab i wyrazów, przeciąganie głosek, pauzy, powtórki, wtrącenia (Z.Tarkowski, 1997). Zdarza się, że przerażeni tą sytuacją rodzice nie wiedzą, jak należy postępować. Trudno im w takiej sytuacji udawać, że nie słyszą niepłynnego mówienia. Czują wówczas niepokój i strach, wpadają w panikę. Obawiają się, że niepłynność w mowie dziecka utrwali się i będzie przeszkodą w jego rozwoju.

Warto wiedzieć, że dziecko w wieku przedszkolnym jest nieświadome występującej w jego wypowiedzi niepłynności. Niektórzy rodzice zauważając niepłynność w mowie dziecka popełniają błędy np. proszą żeby dziecko mówiło wolniej lub żeby powtórzyło słowo jeszcze raz. Taka sytuacja wpływa niekorzystnie na funkcjonowanie malucha. Zaczyna ono bać się mówienia, powstaje lęk przed wypowiadaniem się – czyli błędne koło: dziecko boi się mówić, aby nie zająknąć się, a zająknięcia powstają z powodu lęku przed wypowiadaniem się. Niewłaściwa reakcja otoczenia może utrwalić niepłynność w mówieniu dziecka. Jeżeli rodzice postępują właściwie, czyli nie zwracają uwagi na niepłynność, wówczas zmniejsza się ona razem z nabywaniem przez dziecko znajomości języka.

Czym jest niepłynność mówienia?

Niepłynność mówienia jest zaburzeniem swobodnego przechodzenia od jednego elementu wypowiedzi do drugiego oraz zakłócenie jej tempa i rytmu. Objawy niepłynnego mówienia mogą być spastyczne (skurczowe) lub niespastyczne (nieskurczone). Skurcze spastyczne występują wtedy, kiedy niepłynności mówienia towarzyszy nadmierne napięcie mięśniowe. Skurcze niespastyczne występują bez oznak nadmiernego napięcia emocjonalnego i mięśniowego.

Rozwojowa niepłynność mówienia ma postać niespastyczną, łagodną.

Za normalną niepłynność w mówieniu możemy uznać taką, która jest niezauważalna i występuje rzadko. Mówienie płynne to takie, kiedy wypowiedź jest budowana w odpowiednim tempie i rytmie. Charakteryzuje się swobodnym przechodzeniem od jednego elementu wypowiedzi do następnego. Rozwojowa niepłynność mówienia powstaje wskutek intensywnego rozwoju mowy u dziecka.

Symptomy rozwojowej niepłynności mówienia:

Powtarzanie sylab np. da–da–daj mi lalę; ma–ma–ma–mo
Powtarzanie głosek np. a–a–a; y–y–y
Powtarzanie wyrazów np. daj daj mi lalę
Przeciąganie głosek np. mmmam lalę
Pauzy – wyraźnie przerwy miedzy wyrazami
Blokowanie wyrazów np. d…daj mi lalę
Wtrącenia np. eee daj mi no lalę

Jakie są przyczyny niepłynności mówienia? (Z.Tarkowski, 1997; Z.M.Kurkowski, 2003)

Dziecko:

Pomimo, że chce mówić, nie ma motywacji do mówienia, bo nie wie o czym mówić (zaburzenia procesu motywacyjnego)
Wie, o czym mówić, ale nie wie jakich słów i reguł gramatycznych użyć, ma trudności z właściwym doborem elementów językowych (zaburzenia językowe semantyczno-syntaktyczne)
Nie może wyartykułować dźwięków, brakuje synchronizacji mówienia z myśleniem (zaburzenia motoryczne)
Czuje dyskomfort podczas mówienia, odczuwa lęk przed mówieniem (zaburzenia emocjonalne)
W nowej sytuacji, z nowymi osobami ma trudności w wypowiadaniu się (zaburzenia umiejętności komunikacyjnych)
Ma trudności z kontrolą słuchową własnej wypowiedzi (zaburzenia kontroli wypowiedzi)

Jak postępować? Wskazówki dla rodziców – propozycje

Zachowaj spokój w momencie pojawiającej się niepłynności w wypowiedzi dziecka
Nie zwracaj uwagi dziecka na niepłynności w mówieniu np. kiedy dziecko mówi – nie miej przestraszonych oczu, nie proś, by powtarzało niepłynnie wypowiedziane słowa, uśmiechnij się do dziecka
Weź dziecko na kolana, przytul je i lekko kołysząc rozmawiaj o tym, co chciało Ci opowiedzieć, mów spokojnie wydłużając samogłoski, wolno np. „aach taak, chciaałeś mi oopoowieedzieeć, coo dziś roobiiiłeeś w doomuu” – mów do dziecka czule
Słuchaj tego, o czym dziecko chce opowiedzieć, a nie jak mówi
Ograniczaj nadmiar bodźców (programy telewizyjne, programy komputerowe – szczególnie wywołujące napięcie, strach)
Przestrzegaj stałego rytmu dnia (posiłki, pory odpoczynku), ponieważ żyjemy w rytmach: styczeń, luty, marzec, (…); poniedziałek, wtorek, środa, (…), rano, południe, wieczór itp.
Baw się z dzieckiem słuchając spokojnej muzyki
Dostrzegaj mocne strony dziecka, stosuj pochwały np. bardzo podoba mi się jak posprzątałeś zabawki, jesteś w tym mistrzem, brawo.
Zapisz dziecko na pływanie
Mów do dziecka w różnych sytuacjach szeptem
Zachęcaj do zabaw w dmuchanie: bańki mydlane, wiatraczki, waciki, bibułki, piórka, słomki (…)
Graj z dzieckiem na instrumentach perkusyjnych – zabawy w odtwarzanie rytmów
Układaj z dzieckiem rytmy z: klocków, patyczków, kapsli po sokach, obrazków, zabawek, np. klocek, klocek, kapsel, klocek, klocek, kapsel – następnie wolno przeczytajcie ułożony rytm
Grajcie razem na organkach, harmonijce, flecie
Śpiewaj z dzieckiem znane piosenki, mów wierszyki, rymowanki – w tempie umiarkowanym i wolnym
Staraj się lepiej rozumieć własne dziecko, pomóż mu w wyrażaniu uczuć, nazywaj je np. rozumiem, że jesteś niezadowolony
Stosuj masaże rozluźniające napięcie ciała
Mów dziecku, że je kochasz, że jest: wyjątkową córeczką, wyjątkowym synkiem
Zachęcaj dziecko do współpracy, do samodzielności – nie wyręczaj w prostych czynnościach – pozwól mu odnosić sukcesy (nawet bardzo drobne)
Dbaj o dobry klimat w domu, by dziecko czuło się w nim bezpiecznie
Zasięgnij porady psychologa i logopedy jeżeli nie masz pewności, czy postępujesz właściwie.

” Nagrody i kary w wychowaniu przedszkolnym”

Jednym z przejawów życia społecznego w każdym zespole ludzkim, niezależnie od wieku, są spory, nieporozumienia, konflikty. Mają one również miejsce w przedszkolu, istnieje, bowiem, wiele sytuacji, które sprzyjają konfliktom prowadzącym do uzewnętrznienia przeżyć dziecięcych w postaci np. bicia, itp.

Konflikty, które istnieją w przedszkolu nie może nauczycielka lekceważyć, musi się nimi interesować, znać ich przyczyny, dążyć do łagodzenia i zmniejszania ich liczby. Ograniczanie i likwidowanie nieporozumień wśród dzieci nie może opierać się na zakazach i karach. Sytuacje sprzyjające konfliktom są w każdym przedszkolu i w każdej grupie dzieci inne. Bardzo istotnym problemem jest udział samych dzieci w rozwiązywaniu konfliktów (pomoc nauczycielce, lub samodzielne rozwiązanie go). Współudział może polegać na potępieniu zachowania kolegi winnego nieporozumienia, przypomnienia mu o obowiązującym sposobie zachowania się w danej sytuacji, skłonieniu do przeproszenia, przyznania się do winy, naprawienia szkody.

Rozpatrując problem kar i nagród w przedszkolu trzeba podkreślić, iż największą wartość w wychowaniu dziecka mają oddziaływania pozytywne, takie jak pochwała zachęta, uznanie, nagroda. Wszelkie formy nagradzania bardzo silnie oddziałują na uczucia człowieka i stanowią bodziec kierujący jego postępowaniem, a im wyższy stopień świadomości społecznej wychowanka, tym większego nabierają one znaczenia. W pracy wychowawczej nauczyciela powinny dominować takie sposoby oddziaływania na postępowanie dziecka, które sprawiają mu przyjemność, dadzą poczucie zadowolenia, a tym samym najlepiej zmobilizują do pożądanego wychowawczo postępowania.

Bardzo ważną sprawą w posługiwaniu się karą i nagrodą jest znajomość systemu wychowawczego, stosowanego przez rodziców. Tylko dobra znajomość sytuacji dziecka w rodzinie pozwoli zrozumieć, dlaczego jest ono tak bardzo wrażliwe w sytuacjach trudnych lub tak słabo reaguje na nasze uwagi.

Stosowanie kar – to bardzo trudny problem w pracy wychowawczej nauczyciela. Trzeba, bowiem, zdawać sobie sprawę, co dla danego dziecka będzie karą, aby spełniała ona swą rolę jako środek wychowania. Dla jednego karą będzie uwaga nauczycielki lub jej niezadowolenie, inne trzeba odsunąć od rówieśników na pewien czas, a w niektórych wypadkach żadna z tych form nie odniesie skutku. Zależy to od wrażliwości dziecka, jego ambicji, a także doświadczeń związanych z metodami wychowawczymi stosowanymi przez rodziców. Znany jest fakt, że najtrudniej jest trafić do dzieci, których rodzice stosują kary fizyczne. Kary należy stosować wtedy, gdy któreś z dzieci dość często nie stosuje się do wymagań, dokucza kolegom – zagraża to ich bezpieczeństwu, niszczy pomoce zabawki i sprzęt, dezorganizuje pracę nauczyciela. Zawsze należy mieć pewność, że dziecko zdaje sobie sprawę ze swego postępowania. Jeśli łamie określony zakaz to czy ono go zna i rozumie. Karać nie należy także wtedy, gdy dziecko popełni coś niewłaściwego niechcący, przypadkowo, chociaż nawet wyrządziło tym komuś szkodę. Karać możemy tylko wtedy, gdy stwierdzimy świadome niestosowanie się do stawianych wymagań. Mówiąc o karach w przedszkolu wykluczamy wszelkie kary fizyczne. Kara fizyczna wyrządza dziecku trwałe szkody moralne – czyni je niewrażliwym na brutalność, przemoc, wyzwala podobne formy w stosunku do słabszych. Dopuszczalne w przedszkolu kary muszą sprawiać dzieciom przykrość, gdyż inaczej nie byłyby karą, nie mogą jednak przynosić szkody. Gdy dziecko ma być ukarane, trzeba się zastanowić, czy kara, którą chcemy zastosować jest słuszna i celowa, czy wynika z sytuacji, której dotyczyło przewinienie. Za popychanie podczas zabawy ruchowej, szarpanie, wyrywanie zabawek trzeba usunąć od zabawy, a za przeszkadzanie kolegom podczas posiłków, np.. kopanie pod stołem, jeżeli występuje często, można odsunąć od wspólnego stołu. To dziecko, które ustawicznie przeszkadza innym w zabawie, zabiera zabawki, dokucza, bije może być w takich wypadkach izolowane od dzieci. Może ono bawić się samo przy oddzielonym stoliku. Izolowane dziecko nie może być pozbawione opieki nauczyciela nawet na chwilę.

Każda kara stosowana często spowszednieje i przestanie mieć wartość wychowawczą. Jedną z form kary jest upomnienie, zganienie dziecka przez nauczycielkę, gniewanie się na nie. W bardzo wielu wypadkach przynosi to pożądany skutek. Niekiedy wystarczającą karą jest zawstydzenie dziecka lub zagrożenie, że o zachowaniu poinformowani zostaną rodzice.

Bardziej skutecznym środkiem wychowawczym niż kary są nagrody. Jednym z rodzajów nagród są pochwały. Mają one największą wartość wtedy, gdy są wypowiadane w obecności całej grupy dzieci, a jeszcze bardziej – osób dorosłych. Jednak podobnie jak nagany czy kary, tak i pochwały stosowane zbyt często i z błahych powodów przestają mieć wartość zarówno dla tego dziecka, które chwalimy, jak i dla pozostałych. Nagrody mogą być indywidualne i zespołowe.

Nie należy nigdy stosować nagród materialnych tylko dla niektórych dzieci, budzą, bowiem, zazdrość żal do kolegów i nauczycielki, dzieci, które te nagrody otrzymują, przyzwyczajają do dobrego postępowania tylko ze względu na korzyści materialne. Zarówno kary i nagrody odnoszą skutek wtedy, gdy stosuje się na podstawie dobrej znajomości poszczególnych dzieci, z uwzględnieniem ich osobowości u nie zbyt często.

Zakażenie pasożytnicze- owsiki

Wiek przedszkolny i wczesnoszkolny to czas kiedy dzieci i ich rodzice najczęściej borykają się z zakażeniem pasożytniczym. Przekazujemy Państwu kilka informacji jak postępować w takim przypadku.

Owsiki u dzieci: leczenie

Od tego trzeba zacząć. Wizyta u lekarza jest konieczna, ponieważ wszystkie leki stosowane przy owsicy są na receptę. Przed zapisaniem leków lekarz zapewne zleci badanie kału, by potwierdzić diagnozę. Czasem badanie niczego nie wykazuje, chociaż dziecko ma owsiki. Aby wynik badania był pewny, kał powinno się badać przez kilka dni z rzędu. Potwierdzić owsicę można także za pomocą przezroczystej taśmy klejącej. Jej kawałek trzeba przykleić w okolicach odbytu wczesnym rankiem, przed wstaniem z łóżka. Jaja pasożytów, jeśli są, przykleją się do taśmy.
Kuracja jest krótka, ale trzeba ją powtórzyć w ciągu dwóch tygodni, a niektórzy lekarze zalecają nawet trzy etapy. Ponieważ leki działają na dorosłe osobniki, a nie na ich jaja, ponowne przyjęcie leków gwarantuje także wytrucie tych robaków, które wylęgły się z jaj po kuracji.
Sposób na owsiki: Lecz całą rodzinę
Niestety, owsikami bardzo łatwo się zarazić. To dlatego problem szczególnie często dotyka tych maluchów, które chodzą do żłobka lub przedszkola. Wielu rodziców uważa ten temat za wstydliwy i nie mówi o nim innym rodzicom. A przecież dopóki leki nie zostaną podane wszystkim dzieciom w grupie, robaki będą powracać. Jeśli więc okaże się, że twój maluch ma owsicę, musisz poinformować o tym panie w przedszkolu lub szkole, by można było przeprowadzić kurację u wszystkich. Zasada ta dotyczy także domowników i osób na co dzień stykających się z dzieckiem. Leki trzeba podać wszystkim i co ważne, rozpocząć leczenie tego samego dnia.
Sposób na owsiki: Zmień dietę
Leczenie należy wspomagać dietą, która pobudzi perystaltykę jelit i pomoże usunąć z nich owsiki. Warto jeść produkty bogate w błonnik: kasze, chleb razowy, warzywa strączkowe, surowe warzywa i owoce, a ograniczać przetworzone węglowodany. Dziecko nie powinno także dostawać słodyczy.
Sposób na owsiki: Posprzątaj dokładnie
Niestety, jaja owsików bardzo łatwo się roznoszą – zostają na pościeli, a stamtąd wraz z kurzem wędrują po całym mieszkaniu. A ponieważ poza organizmem człowieka zachowują zdolność do zakażania aż przez 3 tygodnie, bardzo łatwo zarazić się powtórnie. Dlatego prócz leczenia trzeba bardzo dokładnie wysprzątać cały dom. Pościel, ręczniki, piżamę i bieliznę osobistą trzeba wyprać w temperaturze 90 stopni i, albo oddać do magla, albo przeprasować gorącym żelazkiem. Uprać trzeba także zasłony, kapy na łóżko, pluszaki.
Rzeczy, których nie da się wyprać, trzeba bardzo dokładnie odkurzyć i wytrzeć na mokro. Po sprzątaniu torebkę z odkurzacza należy wyjąć, włożyć do torebki plastikowej, zawiązać ją i dopiero wtedy wyrzucić do śmietnika. Warto również przetrzeć odkurzacz. Zabawki dziecka, np. klocki, lalki, samochody, trzeba dokładnie wymyć pod bieżącą gorącą wodą, a nawet sparzyć wrzątkiem, jeśli to tylko możliwe. Niestety, jaja robaków są odporne na ujemną temperaturę, dlatego np. wywieszanie pościeli na balkon nie przyniesie efektów. Takie dokładne sprzątanie warto powtórzyć wraz z powtórnym leczeniem, tak by mieć pewność, że usunięcie pasożyta z organizmu, zbiega się z usunięciem jego jaj z otoczenia.
Sposób na owsiki: Ważna higiena
Niestety, ani leki ani dokładne sprzątanie nie pomogą, jeśli dziecko nie nauczy się dbać o higienę. Najważniejsze jest dokładne mycie rąk gorącą wodą z mydłem po każdej wizycie w toalecie i przed posiłkiem. Warto dbać o to, żeby maluch miał krótko obcięte paznokcie i co wieczór szorować je szczoteczką, ponieważ to właśnie pod paznokciami bardzo łatwo przenieść jaja pasożytów. Zasady tej powinni przestrzegać wszyscy domownicy. Trzeba też pilnować, żeby dziecko nie wsadzało rąk do buzi i nie jadło brudnymi rękami i nigdy nie spożywało niemytych owoców (nawet z babcinej działki).